Jorgito el Inglés

George Borrow, aventureiro e prosista inglés , coñecido familiarmente en España, como Don Jorgito el Inglés, naceu en East Dereham (Norfolk), o 5 de Xullo de 1803. Levou unha infancia vagabunda, acompañando o reximento no que servía o seu pai, un militar do exercito británico, mesturándose con bohemios que naquela época había nos condados de Inglaterra.
Comenzou os estudos en Dereham, e en 1813 foi xunto co seu irmán Jonh ao High Scholl de Edimburgo, de ahí pasou a Norwich, e en 1815 entrou na Academia protestante de Clonmel (Irlanda).
Despois de traballar nun bufete de avogado, e de escribir traducións por conta dun editor, abandona Londres e percorre boa parte de Inglaterra, relacionándose con xitanos.
Dende 1832, foi axente da British and Foreign Bible Society, intimamente unida á Igrexa Evanxélica, e en particular á Anglicana, A Sociedade propuxérase abrir unha tenda de Biblias en Madrid, e envia a Borrow para que supervise a sua tradución, impresión, edición e posterior distribución, chegando á capital desde Portugal por Badajoz, en plena guerra carlista.
O seu cometido era repartir biblias, pero o seu afán, era a nobre aventura, de aí que
o aventureiro e bohemio axente e a virtuosa e devota sociedade que o financiaba acabaran mal. Tampouco se libra de ir ao cárcere en Madrid e Sevilla por distribuir a Biblia sen permisos
Dominaba o redor de vinte idiomas, mais hai evidencia de que chegou a falar, escribir ou traducir ao redor duns cen.
Aparte das súas tradución, entre as que podemos salientar o do Testamento de San Lucas traducido ao caló e ao vasco,deixou outras obras, entre as que destacan:
The Bible in Spain (1842), unha estraña mestura de xitanos, xudaismo e aventuras misioneiras. Esforzouse por retratarse como un patriótico británico e un bravo protestante que cumpría a perigosa misión de propagar a fe nun violento país. Narra como ao chegar a fronteira hispano-lusa entre Elvas e Badajoz, decide facer noite nunha pousada onde se atopa cun grupo de xitanos, que se quedan sorprendidos ao oir ao gachó falar perfectamente o romaní. Explícalles os seus propósitos e o que parecía ser o xefe, un tratante de animais chamado Antonio (Pepindoiro), ofrecelle a súa compaña para un bo treito do camiño cara Madrid, xa que a viaxe é arriscada por ser tempos de guerra e de bandidos. Durante o traxecto ocorren unha serie de peripecias, coa detención de Antonio e a convivencia de Borrow coa familia do xitano durante un tempo.
Los Zincalí (1841), é un relato da súa estadía entre os xitanos.
Estas dúas obras teñen un gran valor literario e histórico, xa que ofrecen un interesante punto de vista e unha descrición da España desa época.
Morreu repentinamente en 1881 cando xa se atopaba en Inglaterra.